Δάσκαλοι (de profundis)

 Σε αυτή τη σελίδα επιθυμία μου είναι να μοιράζομαι μαζί σας 

ό,τι με θέλγει και με συγκινεί

Για καλή αρχή παραθέτω ένα αγαπημένο μου ποιήμα

ΤΕΛΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΩΡΑΣ

 της Μαρίας Δ. Σφήκα

                      Ι

Μπρος στα παιδιά
στέκουμε λερωμένοι
και αμήχανοι.

Ζυγίζουμε το βάρος μας
απ’ το ένα πόδι στ’ άλλο

ενώ τα χέρια μας, επεξηγώντας,
πλέκουν στον αέρα σκαλωσιές του υψηλού
όπου εμείς οι ίδιοι τρέμουμε
να αναρριχηθούμε.

Χειρότερα ακόμη, τα κρύβουμε στις τσέπες
σαν να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε,
σαν να μην κάναμε τίποτα, ποτέ,
ή τα δένουμε πίσω απ’ την πλάτη
σα ν’ ανακρίνουμε το χρόνο
που μας πρόδωσε.

Τα ρούχα μας
δεν είναι ρούχα της δουλειάς
γεμάτα γράσσο, ιδρώτα ή κιμωλία.
Άλλες μουντζούρες μας βρωμίζουν.
Το ξέρουν, και το ξέρουμε.
Γι’ αυτό, όταν βρίσκουνε στο βλέμμα μας
μια ξεχασμένη θράκα εξέγερσης,
μια τίμια δυσπιστία εφηβείας,
μαζεύονται όλα, γύρω εκεί, να ζεσταθούν.

Τότε τα οδηγούμε μ'ελιγμούς

μακριά, πολύ μακριά,

για να μη βρουν ποτέ το δρόμο:

από του Ισημερινού τις επαρχίες, στης Ζανζιβάρης

την εξωτική πανίδα, 

με τελικό προορισμό

του αρκτικού κύκλου το εξάμηνο σκότος.

Κι όμως αυτά, μόνα τουςεπιστρέφουν πάλι πίσω. 

Με ερωτήσεις.

Τι γύρευε ο Μεγαλέξανδρος στην Κίνα;

Γιατί δεν πήγαμε ποτέ διακοπές στη Γυάρο,

τι τρων τα Σεραφείμ,

κι αυτός ο Εμπειρίκος γιατί ονειρεύονταν

με τα μάτια ανοιχτά;

                ΙΙ

Στις γειτονιές το τρεχαλητό του γέλιου τους

εχθρευόμαστε.

Γι' αυτό με αυστηρότητα επιπλήττουμε

την πιο αθώα τους ορμή για γκρέμισμα.

Με ανακρίβειες κι ασάφειες,

φόβο και καλολογικά στοιχεία

πίσω απ' την έδρα οχυρωνόμαστε.

Κορίτσια με τα πρωτομινωικά μάτια

κι αγόρια αρχαϊκά, στις πρώτες στύσεις θάρρους,

ανήλικα του χρόνου,

άστεγα κάτω απ' την ατσάλινη βροχή των καιρών, 

αποβλητέοι της  αιθούσης,

κρυφοί καπνιστές καημών

που δεν προλάβατε να ζήσετε,

αναλφάβητα της θλίψης,

εστεμμένα της απόλυτης αγνότητας,

εσείς τουλάχιστον ποτέ δεν μιλήσατε

για ελευθερία, αλήθεια, δικαιοσύνη.

Μεγάλες λέξεις αυτές. Αγιάτρευτες.

Τις  υπερασπιζόμαστε καλύτερα,

αφήνοντάς τις θαμμένες εκεί που βρίσκονται,

βαθιά μέσα μας

σαν τα κόκκαλα των προγόνων μας.

              ΙΙΙ   

Ο χρόνος μόνο  υπογράφει απολυτήρια.

Όταν γέρους πια μας συναντούν στο δρόμο

και κάνουν πως δεν μας γνωρίζουν,

είναι γιατί ο βαθμός μας
ήταν μικρός στη γενναιότητα

και στην ειλικρίνεια,
έχουμε, από καιρό,
κοπεί από απουσίες.

από τη δεύτερη ποιητική συλλογή «Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς»,
της Μαρίας Σφήκα, καθηγήτριας Αγγλικών στο 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου. 
(φέτος και στο 3ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου)  




Η οπτική γωνία του εκπαιδευτκού φαίνεται 
από το επόμενο ποιήμα



Οι Δάσκαλοι

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Δάσκαλοι  Προμηθείς

Κάθε βράδυ τάπητες υφαίνουμε,

Με ανεκπλήρωτα όνειρακαι τις στερήσεις μας

Κάθε πρωί τουφεκίζουμε τα όνειρά μας

Με την πλάτη στημένα στον μαυροπίνακα

Χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι

Με επιμονή χελιδονιού

Φωλιές χτίζουμε με λέξεις

Με ουσιαστικά, ρήματα και επιρρήματα

Κεντάμε με υπομονή, αράχνης

Συναρτήσεις και εξισώσεις

Εργαλεία κέρδους

Ανταλλάξιμα

Σε ελεύθερες αγορές

Σε σκλαβοπάζαρα ανθρώπων

Σε αρένες πάλης για μια θέση εργασίας

Δάσκαλοι Δεσμώτες

Στον Καύκασο της αδιαφορίας

Κουβαλάμε το σταυρό της ανίας 

Ώρα την ώρα σβήνοντας λάμψεις

Στα μάτια των παιδιών

Δεσμώτες βιβλίων

Πρέσες παραμόρφωσης νέων ψυχών

Που διδάσκουν για τον άνθρωπο

Σκοτώνοντας τον ανθρωπισμό

Που διδάσκουν την ιστορία

Δικαιώνοντας τους κατακτητές

Που διδάσκουν την δικαιοσύνη

Δικαιώνοντας τους εκμεταλλευτές

Που διδάσκουν πίστη στο δίκαιοπου την αδικία δικαιώνει

Που διδάσκουν το κώνειο να πίνεται,αδιαμαρτύρητα

Προβάλλοντας ως αρετή, την υποταγή

Στων ισχυρών την τάξη 

 Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε 

Όχι αυτά που διδάσκουμε

Αλλά αυτά που υπονοούμε

Να ψάχνεις πίσω από τις γραμμές

Ανάμεσα στις γραμμές

Για κρυφούς σπόρους, αμφισβήτησης

Να ψάχνεις στις παρυφές των μύθων 

Τα μονοπάτια των κρυφών νοημάτων

Μόνο έτσι το σχολείο, όπλο σου θα κάνεις

Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε

Να ψάχνεις πίσω από τα λόγια μας

Στη μελαγχολία των ματιών μας

Στους χτύπους της καρδιάς μας

Μόνο έτσι το δάσκαλο θα νοιώσεις, σύντροφο σου 

Τις αλήθειες ξεχώριζε σαν μανιτάρια

Για να μην σε καταπιεί το ψέμα 

Το μυαλό σου ακόνιζε στης δικαιοσύνης τον καημό

Κάντο στιλέτο ανατροπή,

Καρφί στο κορμί της αλλοτρίωσης

Λόγχη αμφισβήτησης, Ρωμαίου 
Για να τρέξει νερό και αίμα

Από το πλευρό της σταυρωμένης κοινωνίας

Που θα ποτίσει σπόρους νέων ιδεών

Και αλήθειες που θα τις τραγουδάνε

Νέα χαρούμενα τραγούδια.

3 Ιουλίου 2009

Σύγχρονες Θεωρίες Μάθησης from Nikos Papastamatiou

Να-Σου-Πω-Μια-Ιστορία by Δόμνα Βαραδίνη

Αξιοποίηση των ΤΠΕ στη Διδακτική πράξη Μανικάρου Μεταξούλα, φιλόλογος, δρ. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας manikarou@yahoo.grmanikarou@yahoo.gr και manikarou@sch.grmanikarou@sch.gr.

Δείτε τις περισσότερες παρουσιάσεις από Nikita Roussos

http://slideplayer.gr/slide/1987475/#

Ιστορίες να σκεφτείς- Μπουκάι by panik76

XORXE MPOUKAI - Ο δρόμος των δακρύων by gmous2001